ေဒါနေတာင္တန္းကေပးတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခ်ဳိ႕

ေတာရနံ႔ ေတာင္ရနံ႔ ၾကားထဲ ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ မိုးရနံ႔လား.. မိုးရနံ႔ၾကားမွာ တည္ၿငိမ္ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေတာရနံ႔ ေတာင္ရနံ႔လား.. အို.. ဘယ္လိုေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဒါနေတာင္တန္းရဲ႕ ရနံ႔ အားလုံးကို ကၽြန္မကေတာ့ ခ်စ္သည္..။

ရႈေမွ်ာ္ၾကည့္သမွ် အရာရာတိုင္းက စိမ္းျမျမနဲ႔ လွလို႔ေနသည္။ ကၽြန္မေတြးမိလိုက္ပါရဲ႕။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ သိပ္သာယာလွပၿပီး ႏွင္းေတြနဲ႔ ခမ္းနားတဲ့ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံကို ကၽြန္မေရာက္ဖူးခ်င္လို႔ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မသြားႏိုင္တဲ့ေနရာေတြဆီ အိမ္မက္တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႔ ရင္ထဲထိရိုက္ခတ္တဲ့ စိတ္ကူးေတြက ကိုယ့္စိတ္ကို သိပ္ပင္ပန္းေစပါတယ္။ အလွတရားကို စစ္စစ္မွန္မွန္ခံစားတတ္ရင္ ကၽြန္မတို႔နားမွာလည္း အလွတရားမ်ားစြာ ရွိတယ္ေလ။ တကယ္ေျပာတာေနာ္..။ ကၽြန္မ ေဒါနေတာင္ေပၚကို ေျချပန္ခ်မိခဲ့တယ္ဆိုရင္ပဲ အို… ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့လိုက္တာ။ ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးဟာ အေဖာ္အေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ခ်မ္းေျမ့ေနလိုက္တာမ်ား..။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္မွာအထီးက်န္လို႔လဲ။ စိမ္းျမျမ သစ္ပင္ႀကီးေတြ .. သစ္ပင္ေပၚတက္တဲ့ ႏြယ္ပင္ႀကီးေတြ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို သစ္ပင္တစ္ပင္လုံးကို ႏြယ္ပင္ေတြတြယ္ကပ္ၿပီး ဖုံးလႊမ္းကုန္လို႔ ႏြယ္ရြက္ေတြကိုပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္.. ဒါေပမယ့္ သိပ္လွတယ္။ သဘာ၀ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ ငွက္ေပ်ာ္ရိုင္းေတြက အရြက္ဖားဖားႀကီးေတြနဲ႔ က်ယ္က်ယ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ေနရာယူၿပီး အုပ္စုတစ္စုဖြဲ႔ထားသလိုပါပဲ။ မိုးဦးစမို႔ ၀ါးရုံပင္ေအာက္မွာ မွ်စ္ႏုေပါက္စ ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြားေတြကို ဟိုတစ္ေခ်ာင္း ဒီတစ္ေခ်ာင္းျမင္ရေသးေပါ့။ မိုစက္ဖြဲဖြဲေအာက္မွာ ေက်းငွက္ေတြကေတာ့ အသံေလးေတြေတာင္မထြက္ပဲ.. သစ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္စြာခိုလႈံေနၾကလိမ့္မည္ဟုပင္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲ ေတြးေပးမိတယ္။ ေဒါနေတာင္ေပၚမွာ ေျခခ်ဖို႔က မလြယ္ဘူးေလ။ ကားတန္းေတြပိတ္.. ကားႀကီးေတြ “ဂိတ္” ေနမွ ကၽြန္မတို႔လည္း ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေဒါနေတာင္ႀကီးကို အေသအခ်ာ အရသာခံၿပီး ရႈရတာေလ။ ဒါဟာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္..။ ခါတိုင္း ခရီးထြက္တိုင္း မူးၿပီးအန္တတ္တဲ့ ကၽြန္မေတာင္ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ မိုးေတြအုံ႔လိုက္.. မိုးေတြဖြဲလိုက္.. ခဏေန.. ျမဴေတြရွိတဲ့အရပ္ဆီေရာက္လိုက္နဲ႔  ကားစီးရတာကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုေပ်ာ္ေနတာ..။ မူးဖို႔ေတာင္ေမ့သြားတယ္။

ေျပာရင္း မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာျပန္ေတာ့.. စာေရးေနရတာေတာင္ အားမရေတာ့ဘူး.. ။ တကယ့္အလွစစ္ကို ဘယ္ပန္းခ်ီဆရာကမွ မဖန္တီးႏိုင္ဘူး.. ဘယ္ကဗ်ာဆရာမွ မညႊန္းဖြဲ႔ႏိုင္ဘူးေလ..။ ကားလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ေပါက္ေနတဲ့ စိမ္းျမျမသစ္ရြက္ေတြမွာ တြဲလဲခိုေနတဲ့ မိုးေရစက္ေတြကို လက္နဲ႔ထိကစားေတာ့ ရင္ထဲထိေအးစိမ့္သြားလို႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးရွိရတယ္..။ ေတြ႔သမွ် အျမင္ေလးေတြကို ၾကည္ႏူးမဆုံးရွိလို႔ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ အၿပဳံးက မ်က္ႏွာေပၚကမက်ေအာင္ျဖစ္ရင္း ငယ္ငယ္တုန္းကလို ခုန္ေပါက္ၿပီး ေျပးေဆာ့ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္.. ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးကို ဒီတိုင္းေလးပဲ ေအးခ်မ္းေစခ်င္တယ္။ သဘာ၀အလွတရားေတြ ေပ်ာက္ပ်က္မွာကိုလည္း စိုးရိမ္ပါတယ္။ ခုဆို တစ္ခ်ဳိ႕ေတာင္ကမူေတြဟာ သစ္ပင္ေတြဆို တစ္ထြာေလာက္ေတာင္ မရွိေတာ့ေအာင္ ရွင္းလင္းထားတာေတြ႔ရေပမယ့္..  တစ္မ်ဳိးလွေနေသးတယ္ေလ..။ ဘာစီမံကိန္းေတြအတြက္လည္း မသိေပမယ့္.. ခက္ခက္ခဲခဲ ရွင္းလင္းထားပုံပါပဲ။ အဲ့ဒီေတာင္ကမူေလးေပၚမွာမွ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ပုေလးကို ေတြ႔ရေတာ့.. သေဘာက်မိတယ္ သိလား။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ဒီလိုျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္ရတာ မလြယ္ပါဘူး။ အို.. ဒီထက္ပိုၿပီး သူ႔အလွေပၚေအာင္ ဘယ္လိုေရးရပါ့..။ သိပ္လွတယ္ သိပ္လွတယ္ေပါ့။ ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးေတြမွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြကအစ လွတယ္.. သိလား။ ဒီလိုေျပာေတာ့ လာဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကဦးမွာလား။ သိပ္ေၾကာက္ေနရင္ အလွကို ဘယ္ခံစားတတ္ေတာ့မလဲ။ တကယ္လွတာကို သတၱိရွိရွိ ခံစားတတ္ေစခ်င္တယ္။ လုံး၀ေၾကာက္စရာမရွိပါဘူး။ 

သစ္ပင္ေတြရဲ႕အလွ.. ေတာေတာင္ေရေျမရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတြနဲ႔.. မိုးရနံ႕ေတြ.. ေနာက္ ေတာင္က်စမ္းေရသံေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းေအာင္ နား၀င္ခ်ဳိမွန္း သိေစခ်င္လိုက္တာ။ ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးမွာ  ခိုနားခြင့္ရတဲ့ ငွက္ေလးေတြက သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ။ ကားတန္းပိတ္လို႔ ဒီေတာင္တန္းေပၚမွာ အိပ္ရရင္ေတာင္ မေၾကာက္မိေအာင္ပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးရင္ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းမွန္းသိပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးရဲ႕ ညိႈ႕ခ်က္ေအာက္မွာ ကၽြန္မ မိန္းမူးေနခဲ့ဖူးတာကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေတြးရင္း ေက်နပ္ေနမိပါရဲ႕။